Relacja z okupacji. Akademia dla Palestyny

11 czerwca władze UW spacyfikowały warszawski protest. Policja wyrzuciła protestujących studentów z terenu Uniwersytetu. 29 studentom sprzeciwiającym się ludobójstwu w Strefie Gazy postawiono zarzuty karne za zakłócanie miru domowego. Niecałe dwa tygodnie później, 5 lipca powołaliśmy Ogólnopolski Komitet Strajkowy, wzywając do negocjacji KRUP (Konferencję Rektorów Uczelni Polskich). W manifeście OKS wymieniliśmy nasze cztery początkowe postulaty, a ponadto wnieśliśmy o odwołanie zarzutów karnych, jak i rozpoczęcie rozmów ze studentami.

26 czerwca odbyły się obrady Senatu UJ, na których przedstawiliśmy nasz projekt uchwały. Projekt został odrzucony, a w jego miejsce przyjęty został projekt rektorski. Przegłosowana uchwała była kolejnym pokazem symetryzmu uczelni – „apelem do obu stron konfliktu”. Już w tytule czytamy, że jest to „stanowisko w sprawie działań wojennych w Strefie Gazy”, działań – jak czytamy dalej – „dokonywanych w imieniu państwa Izrael oraz przez terrorystów z Hamasu”. Tekst uchwały mówi także o ofiarach tych działań, którymi są m. in. uchodźcy, pomija jednak to, skąd są. Nie wspomniano również o okupacji Palestyny (nasz pierwszy postulat). Jednak za najistotniejszy uznajemy fragment, w którym padają słowa, iż izraelskie bombardowania „doprowadziły do śmierci ogromnej liczby osób oraz do prawie całkowitego unicestwienia infrastruktury krytycznej, niezbędnej do funkcjonowania ludności”. Stanowi to zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości. Na tym cytacie bazowaliśmy w naszej argumentacji na kolejnych etapach negocjacji.
W akcie sprzeciwu wobec stanowiska, które uważamy za niewystarczające, zablokowaliśmy tamtego dnia bramy Collegium Novum. Rektor wyszedł, żeby z nami porozmawiać po 6 godzinach blokady. Obiecał nam wtedy negocjacje z udziałem mediów.

18 lipca Zespół Roboczy ds. Współprac z Izraelskimi Podmiotami opublikował raport z efektami swojej pracy. Później wielokrotnie odkrywaliśmy jego niekompletność, finalnie jednak, po jego uzupełnieniu, zgodziliśmy się go zaakceptować, skupiając się na pracy z zawartymi w nim danymi.

Pod koniec lipca we Wrocławiu odbył się Pierwszy Ogólnopolski Zjazd Delegatów Akademii dla Palestyny, w trakcie którego powołaliśmy struktury ogólnokrajowe oraz rozpoczęliśmy rozmowy o stypendiach dla studentów z Palestyny. Na chwilę obecną trwają rozmowy na poziomie ministerialnym oraz na kilku polskich uczelniach.

Ponad miesiąc później, początkiem września, zorganizowaliśmy Drugi Ogólnopolski Zjazd Delegatów Akademii dla Palestyny w Krakowie, goszcząc u siebie reprezentacje z całej Polski. Zjazd zwieńczony został pamiętną debatą akademicką (można ją obejrzeć w całości), w której wzięli udział eksperci oraz przedstawiciele Akademii dla Palestyny. W trakcie dyskusji publicznie przedstawiony został raport Zespołu Roboczego ds. Współprac z Izraelskimi Podmiotami, do którego odnieśliśmy się krytycznie. Debata ta bardzo zapadła nam w pamięci, nie tylko ze względu na niespełnioną bezstronność moderacji, ale również na argumenty ekspertów, które były ze sobą sprzeczne, a niektóre jawnie rasistowskie.

Od połowy września negocjacje nabrały tempa, w wyniku czego 30 września podpisaliśmy porozumienie kończące strajk okupacyjny. Ustaliliśmy w nim, że UJ będzie unikać zawierania umów z podmiotami izraelskimi, a dotychczas podpisane zrewiduje w ramach pracy powołanej w tym celu komisji, w której skład wejdą przedstawiciele ADP. Tego samego dnia oddaliśmy salę 79, a 15 października opuściliśmy budynek Collegium Broscianum.

Warto podkreślić, że koniec krakowskiego strajku okupacyjnego nie oznacza końca działalności Akademii dla Palestyny – nadal prężnie działamy w licznych polskich miastach! Zaś krakowski oddział ADP planuje powołać organizację studencką na Uniwersytecie Jagiellońskim, oprócz tego kontynuując akcję protestacyjną, aż nasze postulaty nie zostaną spełnione.