Nowy raport przygotowany przez trzy organizacje pozarządowe ujawnia kluczową rolę polskiego trotylu w produkcji bomb, których Izrael używa podczas bombardowania Strefy Gazy. Dokument opisuje zarówno sprzedaż bezpośrednią, jak i dostawy trotylu do firm amerykańskich, które następnie przekazują gotowe bomby Izraelowi. Co to oznacza w praktyce? Czy Polska może ponosić współodpowiedzialność?
Do seansu filmu A State of Passion – który możecie obejrzeć na najbliższym Palestine Cinema Days Poland w dniach 1-3.11 – nie siadałem z dużymi oczekiwaniami. Z jednej strony jak najbardziej był to obszar mojego zainteresowania – od lat zajmuje się tematami biopolitycznymi, medycznymi, wojennymi i bliskowschodnimi.
W miniony piątek (10.10.2025 r.) weszło w życie zawieszenie broni i porozumienie między Izraelem a Hamasem. Od piątkowego południa Izrael wstrzymał bombardowania i ataki (które trwały jeszcze do czwartkowego wieczora i przyniosły kolejnych zabitych i rannych, mimo że dojście do porozumienia ogłoszono w nocy ze środy na czwartek) i zaczął wycofywanie swoich wojsk za wyznaczoną linie wewnątrz terytorium strefy Gazy.
43 lata temu libańscy falangiści – przedstawiciele chrześcijańskiej skrajnej prawicy – dokonali, pod nadzorem izraelskiego wojska, masakry wielu setek palestyńskich i libańskich cywilów w obozie dla uchodźców Szatila oraz w przylegającym do niego osiedlu Sabra. Zgromadzenie Ogólne ONZ uznało to zdarzenie za akt ludobójstwa.
Ostatnie tygodnie – w tym szeroki sprzeciw wobec izraelskich firm zbrojeniowych na wrześniowych Targach MSPO 2025 w Kielcach – pokazują, jak głęboki jest rozdźwięk między polskimi proizraelskimi elitami społecznymi a resztą społeczeństwa.
Możemy spierać się o to, czy jakakolwiek firma zbrojeniowa ma czyste ręce. Może dotyczy to chociażby ukraińskich firm produkujących sprzęt na potrzeby wojny obronnej. Ale jedno jest pewne – ci, którzy uczestniczą w zbrodniach wojennych i zarabiają na nich, czystych rąk na pewno nie mają.
W miniony weekend zaledwie tydzień po przedstawieniu planu okupacji całej Gazy, Izrael ogłosił plan przymusowego przeniesienia na południe pozostałych na północy mieszkańców. Już ponad 86% całej Strefy Gazy jest uznane za strefy zakazane (no-go zones) lub objęte nakazem ewakuacji. Setki tysięcy osób stają przed morderczym dylematem – czy przenosić się do przepełnionych obozów dla uchodźców, czy mimo nadchodzących rozkazów przymusowego przesiedlenia pozostać w domach, ryzykując zastrzelenie za przebywanie w no-go zones.
![Wysiedlona palestyńska matka Samah Matar trzyma na rękach swojego niedożywionego syna Ameera, cierpiącego na porażenie mózgowe, podczas gdy jej drugi syn Youssef – również niedożywiony i chory na porażenie mózgowe – leży na materacu w szkole w mieście Gaza. [Fot. Mahmoud Issa / Reuters]](https://vivapalestyna.pl/wp-content/uploads/2025/07/glod-gaza-768x475.webp)
„24 lipca Ministerstwo Zdrowia Stefy Gazy doniosło o przynajmniej 113 zmarłych z głodu Palestyńczyków. Liczba osób zagłodzonych na śmierć gwałtownie wzrosła w ostatnich miesiącach. Od 27 maja do 21 lipca 1054 osoby zginęły w Strefie Gazy przy próbie pobrania pomocy humanitarnej” – przekazało w lipcowym raporcie Biuro ONZ ds. koordynacji pomocy humanitarnej (OCHA).
Warszawski Teatr Dramatyczny w tym sezonie zaserwował nam premierę sztuki The Wall pod reżyserią Pawła Miśkiewicza i scenariuszem Joanny Bednarczyk. Mimo, że przedstawia ona różne aspekty wojny, migracji i opresji, najwięcej czasu poświęca sprawie palestyńskiej.
Izrael w 2025 roku zaatakował Syrię, Iran, Jemen, Liban, Gazę i Zachodni Brzeg, a w ostatnich miesiącach 2024 r. także cele w Iraku. Jedna masakra przykrywa kolejną, wieczorem nie ma czasu na rozmawianie o zbrodniach z rana lub ze wczoraj, ponieważ w międzyczasie wydarzył się już tuzin kolejnych. Nie chodzi tu tylko o fizyczne akty destrukcji, ale też sposób, w jaki sprawca oraz media podają je do wiadomości odbiorców. Jak zmienia nas oglądanie masakr w sieci? I jaki jest cel takiego modelu działania?
KALENDARZ