8 sierpnia 2025 r. na swoim oficjalnym profilu na Facebooku palestyński artysta muzyki pop Bashar Murad opublikował oświadczenie, że wycofuje się z udziału w Sziget Fesztivál. Powód? Festiwal jest obecnie zarządzany przez fundusz KKR, którego inwestycje – jak podkreśla artysta – są powiązane z ludobójstwem w Gazie.
Brytyjski zespół trip-hopowy Massive Attack ogłosił 17 lipca 2025 r., na swoim koncie na Instagramie, oficjalne powstanie sojuszu muzyków, którzy mają odwagę zabierać publicznie głos w sprawie ludobójstwa w Gazie, potępiając izraelskie zbrodnie na Palestyńczykach.
Maj jest tradycyjnie miesiącem jednych z największych wydarzeń kulturalnych na świecie – choć różniących się bardzo rodzajem swojego znaczenia i prestiżu: Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes i Konkursu Piosenki Eurowizji.
Muzyka od samego początku odgrywała ważną rolę w palestyńskim ruchu narodowym. Niemal każdy utwór wokalny z tego kraju zawiera w swoim tekście słowa Falastin (Palestyna), Al-Kuds (Jerozolima), Al-Aksa (Meczet Al-Aksa), ard (ziemia) lub inne wyrazy nawiązujące do domu i ojczyzny. Młodzi palestyńscy muzycy również nie porzucają tych tematów, a ich utwory odzwierciedlają trudności, przed którymi stają ich rodacy, oraz marzenia, pozwalające stawiać im czoła. Poniżej przedstawię sylwetki niektórych z nich. Mohammed Assaf Urodził się w 1990 r. w libijskiej Misracie, w uchodźczej rodzinie. Gdy miał cztery lata, jego rodzice postanowili przeprowadzić się do obozu dla uchodźców Muchajjam w Chan…
Poczucie niezrozumienia i inności towarzyszy przedstawicielom mniejszości etnicznych, diaspor czy narodów zmagających się z okupacją. W ramach poszukiwania lub utrzymania swojej tożsamości kulturowej powracają oni do praktyk muzycznych należących do ich tradycji ludowej. Wyjątkowym zjawiskiem jest, gdy dwie odmienne grupy kulturowe w ramach podobnego doświadczenia łączą elementy swoich kultur w twórczości muzycznej. Powroty do korzeni można zaobserwować w przypadku afroamerykańskich muzyków, którzy albo sięgają po muzykę bluesową (która jest ich tradycją), albo robią krok dalej i włączają inne elementy muzyki afrykańskiej do bluesa. Jednak wydaje mi się jeszcze bardziej ciekawe, bo nieoczywiste, gdy muzycy arabskiego pochodzenia wybierają bluesa jako doskonałe narzędzie…
Obserwuję jazzowych muzyków w Europie, którzy mają komfort komponowania muzyki bez idei pozamuzycznych, bez funkcji społecznej, bez obowiązku wypowiedzi politycznej. W takim zderzeniu zastanawiam się nad obszarem wolności wyboru – swobody w kreowaniu tożsamości artystycznej. Kim jest palestyński muzyk? To pytanie od razu nasuwa kolejne, co powinien palestyński muzyk?
AKCJE W POLSCE 
INFORMACJE PRASOWE